Ακούτε εσείς οι στεριανοί τι σκαρφίζονταν τα Ελληνόπουλα τή 10ετία τού 70, αλλά και πρωτύτερα, για να έρθουμε κοντά στούς αγαπημένους μας μια ώρα αρχύτερα.

Τότε για να ξεμπαρκάρουμε από Ιαπωνία ή Άπω Ανατολή έπρεπε να έχεις κλείσει 18 μήνες δουλειά στο βαπόρι για να δικαιούσαι να έρθεις στην Ελλάδα, δίχως να πληρώσεις τά υπέρογκα αεροπορικά εισιτήρια τά δικά σου και τού αντικαταστάτη σου! Από τήν Ευρώπη ήταν 12 μήνες. (Τώρα είναι 6 μήνες από παντού!)

Έτσι λοιπόν ένα Ελληνόπουλο πού είχε κλείσει στο βαπόρι διάστημα ενός χρόνου ή λιγότερο και ένοιωθε “δουλεμένο”, δηλαδή είχε συγκεντρώσει τά χρήματα πού χρειάζονταν και έβλεπε ότι το βαπόρι δεν θα έπιανε στο εγγύς μέλλον Ευρώπη, αλλά είχε ναυλωθεί για ταξίδια Ιαπωνίας, Κίνας ή άλλης χώρας τής Άπω Αναστολής χρησιμοποιούσε το κόλπο “τής ελιάς και τής καρφίτσας”!

Δηλαδή δηλώναμε στο Γραμματικό (Υποπλοίαρχο) ότι πονάει η κοιλιά μας και ο Καπετάνιος ειδοποιούσε τόν πράκτορα να έρθει να μάς πάει στο γιατρό μαζί με τούς κανονικούς ασθενείς! Ποτέ δεν πηγαίναμε δύο μαζί – με ελιές – για τόν ίδιο σκοπό για να μη νομίσουν οι “Ανονέ-δες” (έτσι λέγαμε τούς Ιάπωνες επειδή αρχίζουν τήν κουβέντα τους πάντα με το ανονέ πού σημαίνει φίλε) γιατροί ότι έχει πέσει κάποια άγνωστη επιδημία, μάς εξέταζαν εξονυχιστικά και καταλάβαιναν τί συμβαίνει.

Όταν φτάναμε στό ιατρείο, μαζί με ναυτικούς από άλλα βαπόρια, και ερχονταν η σειρά τού ψευδασθενούς για να εξεταστεί, τού έδιναν ένα ποτηράκι να κατουρήσει.

Αυτός λοιπόν αφού κατουρούσε στο ποτήρι ταυτόχρονα ή λίγο πριν ή λίγο μετά τσιμπούσε με τήν καρφίτσα και τό δάχτυλο του, στάζοντας μέσα και μερικές σταγόνες αίμα! Τήν ελιά τήν είχε πάρει από το ψυγείο τού βαποριού (που μόνο ελιές εύρισκες τότε μέσα ) και τήν είχε καταπιεί μέσα στο βαπόρι, λίγο πρίν ξεκινήσουν για το γιατρό!

Ο Ιάπωνας γιατρός προσπαθούσε να εξηγήσει το αίμα και το μαύρο στίγμα τής ελιάς πού φαίνονταν αμυδρά στην ακτινογραφία και έξυνε το κεφάλι του με αμηχανία, έβλεπε καί σένα δακρυσμένο να πονάς και να τού λές “please repatriation” και έδινε στον Ατζέντη υπογραμμένο και με τή σφραγίδα τής κλινικής το χαρτί επαναπατρισμού, σκεπτόμενος “άς πάει να πεθάνει ή να τόν κάνουν καλά στην Ελλάδα… Μακριά από τον κώλο μου μήν μπλέξω και όπου θέλει άς πάει να πεθάνει, αφού με παρακαλάει κι όλας!”

Και αφού τόν παρακαλούσες – μέσω τού Ατζέντη – να γράψει “επείγον” ώστε να γίνει με αεροπλάνο η μεταφορά του ασθενούς, γιατί τότε ξεμπαρκάριζαν από τήν Ιαπωνία άτομα πού τα έβαζαν σέ άλλα εμπορικά βαπόρια και όταν έφθαναν στην Ευρώπη μετά από κάνα μήνα, οι ναυτικοί συνέχιζαν με τραίνο για Ελλάδα!

(από το alithia.gr)